„L'Auditori stawia nas na równi ze stolicami takimi jak Paryż czy Wiedeń i nie powinniśmy bać się tego powiedzieć”.

Víctor Medem (Barcelona, ​​​​1977) jest w fazie testowania ogromnej instytucji, jaką jest L'Auditori de Barcelona, ​​​​starając się ustrukturyzować linie swojego projektu jako nowego dyrektora. Pomysły wahają się od pokazania dumy z projektu edukacyjnego, który wdraża miejsce (z 500 działań, 300 ma charakter edukacyjny) lub z centrum muzyki kameralnej, którym stało się dzięki Kwartetowi Casals, po pracę nad bliskością z publicznością lub współzależnością z tkanką kulturową miasta. Lub celebrowanie katalońskiego repertuaru, który, jak nalega, musi być ostatecznie wykonywany przez zagraniczne orkiestry. Obecny dyrektor Schubertíady rozmawia o dzisiejszym świecie symfonicznym z La Vanguardia . Jego przewodnimi zasadami są duma, bliskość i równowaga.

Czy Twój projekt ma charakter reformatorski czy nastawiony na ciągłość?

Nie chodzi o to, żeby przeszkadzać, ponieważ L'Auditori ma również szereg zleceń i zobowiązań, stąd potrzeba dyrektora. Ale jestem tutaj, aby wdrożyć mój projekt z wieloma mocnymi stronami L'Auditori, w tym znaczną inwestycją w utrzymanie obiektów w dobrym stanie. La Llanterna de Palazuelo, jedyny duży Palazuelo w Barcelonie, rozpadał się i został odnowiony; a inwestycja w akustykę była projektem, który był planowany od pierwszego dnia. Gratulacje dla odchodzącego zespołu.

„Co by się stało, gdyby L'Auditori nie istniało? Rola, jaką odegrało w pielęgnowaniu talentów, jest bardzo ważna”.

Czy możesz wymienić jeszcze jakieś inne mocne strony?

L'Auditori to unikatowy obiekt w Hiszpanii: pięć sal, muzeum, które ma jedną z najlepszych kolekcji w kraju — jeśli nie najlepszą — sąsiadująca uczelnia, która jest inkubatorem talentów, własna orkiestra, która przeżywa znaczny wzrost, zespół, który jest punktem odniesienia... Czegoś takiego nie ma nigdzie indziej w południowej Europie. Stawia nas to na równi ze stolicami takimi jak Paryż czy Wiedeń i nie powinniśmy bać się tego powiedzieć. Innym mocnym punktem, który uważam za niedoceniany, jest jego wpływ: wystarczy spojrzeć na listę artystów, którzy zadebiutowali tutaj w Hiszpanii. Pięciu dyrygentów, którzy wcześniej przyjechali do OBC, zadebiutuje w nadchodzącym sezonie Berlińskiej Filharmonii. Być może teraz nie przyjadą i to jest kwestia do rozwiązania; to jeden ze słabszych punktów, ale Dudamel, Currentzis, Viotti, Pappano — wszyscy występowali w L'Auditori... nawet Jakub Hrusa, nowy dyrektor London Opera, był tutaj trzy razy. Następnie mamy Quartet Casals, organizację związaną z L'Auditori i boomem muzyki kameralnej, ponieważ powiedziałbym o pokoleniu Auditori, z kompozytorami takimi jak Raquel García-Tomás, Joan Magrané, Hèctor Parra... W wielu przypadkach są to twórcy, którzy pochodzący z ESMUC (Hiszpańskiej Akademii Muzycznej) po raz pierwszy zaprezentowali tutaj swoją twórczość, tak jak są muzycy w OBC, którzy pochodzą z miejskich instytucji szkolnictwa wyższego. To cały ruch. Co by się stało, gdyby L'Auditori nie istniało? Rola, jaką odegrało w pielęgnowaniu talentów, jest bardzo ważna.

Andrea Motis albo przyszła Silvia Pérez Cruz muszą tu wystąpić jako pierwsi.”

Pracowałeś jako łowca talentów od czasów Schubertiady i Uwertury Barcelońskiej.

To moja wielka pasja i chcę kontynuować temat: że nie należy pomijać żadnego wybitnego talentu, że każdy powinien być świadomy istnienia tej sali. Ponieważ tak jak musimy być blisko publiczności, która nas śledzi i musimy być transwersalni w naszych liniach artystycznych, tak musimy być blisko talentu. Mamy ESMUC (Narodowy Instytut Studiów Kulturowych), Conservatori del Liceu (Konserwatorium Liceu). A w czasach współczesnych, jako osoby wpływowe, Sílvia Pérez Cruz lub Andrea Motis przyszłości muszą najpierw przejść przez L'Auditori. I wreszcie, bliskość miasta i innych instytucji, takich jak muzea czy uniwersytety. Musimy być obecni, przełamując barierę dużej instytucji, jaką może wydawać się ta sala.

W swoim życiu uczestniczyłem w 250 koncertach OBC, poznałem repertuar symfoniczny i dzięki tej orkiestrze dałem upust mojej miłości do muzyki”.

Mówi, że wielcy chłopcy nie wrócą już do OBC. Co z tym zrobić?

Jesteśmy częścią międzynarodowego obiegu, który ma kształt piramidy, i musimy być świadomi swojego miejsca. Chcemy zrobić krok naprzód, a w tym sensie potrzebujemy większej pewności siebie w tym, co oferuje L'Auditori. Uczestniczyłem w 250 koncertach OBC — prowadzę notatnik, w którym zapisuję każdy koncert, na który idę — nauczyłem się repertuaru symfonicznego i uwolniłem swoją miłość do muzyki poprzez tę orkiestrę. Chciałbym, aby więcej osób zobaczyło, że w L'Auditori można zostać miłośnikiem muzyki. Musimy pokazać bliskość publiczności, zbudować jeszcze większą lojalność i pielęgnować talent, inwestując w artystów i twórców. Jak powiedział Robert Brufau: postrzeganie L'Auditori za granicą jest bardzo pozytywne, lepsze niż tutaj. OBC ma entuzjastyczne recenzje; jesteśmy zapraszani przez Concertgebouw i Elbphilharmonie. Wiodący prywatny promotor w Niemczech zabiera nas do Stuttgartu i Düsseldorfu: marka Barcelona już gwarantuje sprzedaż. Jesteśmy świadomi tej odpowiedzialności, zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Mit Barcelony w służbie klasyki?

Prywatny promotor musi stworzyć narrację, angażujące elementy. I mamy też wielką szansę dzięki repertuarowi, ponieważ na arenie międzynarodowej nie wpadamy w schematy ani nie jesteśmy instytucją, która musi odtwarzać pewne trendy, ale raczej możemy wnieść nowe wartości, Raquel García Tomás jako część naszej tożsamości. Teraz prezentujemy Toldrà. To jest kolejny punkt, w którym myślę, że L'Auditori musi być jeszcze bardziej wpływowy za granicą, ponieważ istnieje zainteresowanie katalońskim repertuarem i ostatecznie nie tyle komunikacja instytucjonalna działa, co raczej z muzykiem, to znaczy, gdy wykonawca jest tym, który poleca partyturę, ponieważ uważa ją za dobrą, a może ktoś inny ostatecznie proponuje ją dyrektorowi Orkiestry Bamberskiej... W tym roku na przykład Bayerische Rundfunk programuje Gerharda, kompozytora, którego odkrył również Simon Rattle.

Ważne jest, aby współczesną twórczość postrzegać nie jako odizolowane getto, ale jako kontynuację języka muzycznego i tradycji.

Mówisz, że chcesz znaleźć równowagę w swoim programowaniu. W jakim sensie?

Wszyscy tu przyjeżdżają, ponad pół miliona ludzi rocznie, więc musimy być transwersalni i mieć różnorodność w programie. Lubię łączyć nowoczesność z tradycją, a nie wszyscy muzycy chcą zrywać ze źródłami przeszłości. Ważne jest, aby współczesna twórczość nie była postrzegana jako odizolowane getto, ale jako kontynuacja języka muzycznego i tradycji. Tylko w ten sposób uczynimy tę muzykę bardziej zrozumiałą. A pomysł jest taki, że podczas programowania informujemy kompozytora o kontekście, w jakim będzie grana, z jakimi innymi utworami w programie będzie w dialogu. Dlaczego nie możemy zamówić kantaty, która jest starożytnym formatem, która podejmuje współczesny temat?

Czy zgadzasz się, że w europejskich miejscach koncertowych panuje tendencja skracania tygodniowego programu koncertów orkiestr do dwóch dni?

Zależy to od popytu. I od czynników takich jak obciążenie pracą, ponieważ wiele orkiestr bierze udział w programach edukacyjnych. OBC ze swojej strony zdecydowało się na przykład na nagrania. A umowa obejmuje to, co obejmuje. Muszę zobaczyć, jakie czynniki są tu uwzględnione, ponieważ są orkiestry, które nadal nagrywają trzy lub nawet cztery razy w tygodniu. W L'Auditori mamy 7000 abonentów programu lojalnościowego. I jest wiele orkiestr, które nie osiągają nawet połowy tej liczby. OBC jest konkurencyjne.

Czy problem z lokalizacją pokoju nadal występuje w Glòries?

Teraz mamy obiekty, które aktywizują obszar, pozostało tylko dostosowanie środowiska miejskiego, co jest niczym w porównaniu z tym, co jest budowane. Będę częścią grup roboczych w tej sprawie. I myślę, że jest problem z miejscami parkingowymi dla TNC i L'Auditori, ponieważ wiele osób przyjeżdża z obszaru metropolitalnego i reszty Katalonii prywatnymi samochodami. Mówimy o 500 zajęciach, z których, nawiasem mówiąc, 300 jest częścią projektu edukacyjnego. Mam bezgraniczny podziw dla tego projektu, który jest pionierski i wyjątkowy. Wszystkie dzieci z Barcelony i obszaru metropolitalnego brały w nim udział. A w tym roku wprowadzili hip-hop do szkół, aby dzieci mogły zobaczyć, co on wyraża i jakie narzędzia mają do dyspozycji, aby aktywować swoją kreatywność. Codziennie jest tu powódź dzieci.

A czy pamiętasz swój pierwszy koncert w OBC?

Dołączyłem, gdy miałem 14 lub 15 lat, wykorzystując to, co zarobiłem na letnich pracach. To było wtedy, gdy dyrygował Franz-Paul Decker. Udało mi się przyprowadzić ze sobą szkolnych przyjaciół. Pamiętam niezapomniane koncerty: jego 9. Mahlera była dla mnie punktem zwrotnym. Kiedy L'Auditori się otwierało, słuchałem już muzyki w Palau i Liceu. Pierwszy koncert tutaj odbył się z Víctorem Pablo Pérezem i byłem pod wrażeniem wspaniałej, hojnej, genialnej akustyki. Zmieniło to moje postrzeganie dźwięku.

Jak zaczęła się Twoja kariera w zarządzaniu audytorium?

Trochę przez przypadek, bo pracowałem w Festival Haus Baden-Baden, wypełniając tymczasowy wakat. Reżyser potrzebował asystenta, który mówiłby językami i zajmował się zadaniami administracyjnymi. Miałem szczęście pracować z kimś, kto zostałby dyrektorem kilku wiodących miejsc. Później przejąłem obowiązki na Heidelberg Festival. A potem dołączyłem do Ibercamera.

Czy orkiestra symfoniczna, której utrzymanie zależy od środków publicznych, jest naprawdę konieczna?

OBC już jest obecne; jest otwarte. Ale musimy wzmocnić doświadczenie ludzi z orkiestrą i zespołem, który, nawiasem mówiąc, daje koncerty w każdej dzielnicy. Koncert na plaży to tylko jeden z nich. Powinniśmy ożywić wymianę z Liceu i promować bezpłatne koncerty Barcelona Obertura. Ludzie o to proszą. Musimy znaleźć sposoby na interakcję z tą potencjalną publicznością. Bądźmy obecni na uniwersytetach, na przykład, organizujmy otwarte nabory do zgłaszania projektów, takich jak zespoły, które nie mają sceny i mogłyby ją zająć, zezwalajmy na wstęp orkiestrom amatorskim i świętujmy muzykę amatorską tutaj, w L'Auditori. I musimy być obecni w strukturze instytucji kulturalnych: podoba mi się idea dialogu OBC z innymi sztukami. Mój projekt obejmuje wyjaśnianie dzieł sztuki poprzez muzykę, wyjaśnianie epoki poprzez interakcję różnych sztuk. I uczynienie tradycji atrakcyjną, ożywienie jej, cieszenie się nią. Jestem zwolennikiem przyjemności słuchania muzyki, a nie tylko szkolenia.

Ponieważ jest to placówka publiczna, jej obowiązkiem jest rekomendowanie muzyki niekomercyjnej.

Tak, odkrywanie muzyki, o której wiele osób nie słyszało, mówienie im, że znajdą chwilę spełnienia.

Czy zachowacie zespół programistów?

Szef produkcji i programowania, Vero Rodríguez, który zajmuje się muzyką inną niż OBC i Banda, bardzo dobrze mnie uzupełnia, skupiając się na muzyce współczesnej. Interesuje mnie podejście serii takich jak Sitback, projektów poza zwykłymi obwodami, w których artyści mogą swobodnie pracować nad projektami, których prywatny promotor mógłby nie odważyć się podjąć. Muszę wziąć pod uwagę obciążenie pracą kierownictwa na poziomie instytucjonalnym i określić, ile czasu mogę poświęcić programowaniu. Postaram się, aby programowanie było jak najbardziej osobiste i we współpracy z zespołami.

Czy podoba Ci się OBC w rękach Ludovica Morlota?

Jego projekt rozpoczął się trzy lata temu, a on ma kontrakt do 2028 roku, więc w połowie drogi jestem szczerze zadowolony z pracy, którą wykonuje. Jest bardzo doświadczoną osobą, która dobrze zna wewnętrzne mechanizmy orkiestry i jest głęboko zaangażowany w codzienne funkcjonowanie OBC i jej nagrań. Trasa koncertowa po Francji była jego inicjatywą. Jest również szanowanym i podziwianym dyrygentem za granicą. Jego nazwisko mówi samo za siebie. I wniósł pewną spójność do swojego programu; jest bardzo jasny co do utworów, które chce wykonać i wie, jak konstruować programy.

Które trendy w programach europejskich byś przyjął, a które odrzucił?

Nie podoba mi się tendencja do hipersegmentacji programowania. To znaczy, jeśli lubisz muzykę dawną, czy idziesz do Llums d'Antiga, a potem opuszczasz koncerty jesienią? Bardziej podoba mi się pomysł cyklu i umieszczenie go w kontekście: wkrótce będziemy mieć kolejny rok Beethovena i myślę, że dobrze jest zestawiać obecne dzieła z dziełami wielkich klasyków, zlecając dzieła i pytając kompozytora, co sądzi o Beethovenie lub innych. Widzę też, że współczesne dzieła są słyszane, ale brakuje muzyki XX wieku. Ligetiego rzadko słychać w L'Auditori. Albo Kreneka. OBC jest bardzo elastyczne; przez lata przyjęło dużą ilość repertuaru i coraz lepiej się dostosowuje. Podoba mi się ten poziom zapotrzebowania.

Czy zgadzasz się z sezonem, który Brufau zostawia za sobą?

Cieszę się, tak, ponieważ to ja muszę to sprzedać i chcę spróbować zapewnić, że subskrybenci są dobrze traktowani i nagradzać lojalność. Nie sądzę, że model subskrypcji powinien zostać porzucony, ponieważ „upada”. Jeśli nie działa, musimy zobaczyć, dlaczego nie działa. Są orkiestry w Europie, które mają ich wiele i myślę, że jest pewien obszar do odzyskania. Publiczność jest również częścią projektu, nie tylko dyrygenci, artyści gościnni i muzycy. Co najbardziej mnie porusza na koncertach OBC, to końcowe oklaski, ponieważ ludzie poznają muzyków; to bardzo osobiste.

Czy będą szukać następcy do prowadzenia Ciutat de Clàssica?

Spotkamy się wkrótce, aby to omówić. Chcę, aby zespół był tam bardziej aktywny. Nie widzę też, aby nadzorowanie festiwalu było sprzeczne z moim stanowiskiem, współpracą z innymi miejscami i organizacjami zaangażowanymi.

Co sądzisz o fakcie, że inwazja na Ukrainę zamknęła drzwi przed Gergijewem i Maryjskim?

Organizacje kulturalne muszą być częścią społeczeństwa w kwestiach palących; nie mogą być izolowane. Ale jednocześnie jesteśmy transwersalni; jesteśmy podmiotem publicznym, który nie może narzucać założeń a priori. Mamy swoje wartości, ale nie możemy zamykać drzwi przed nikim z powodów ideologicznych.

Czy jeśli Ibercamera wprowadzi Mariinsky'ego, drzwi L'Auditori staną przed nią otworem?

Gdy problem będzie wystarczająco dojrzały, omówimy go, ponieważ widać, że konflikt jest bardzo złożony. Kilka miesięcy temu mówiono, że zostanie rozwiązany w ciągu trzech dni, ale okazało się, że nie jest to takie proste.